Laten we vader eruit gooien

Maupie Bokkie - en het was helemaal niet op zijn plaats -Maupie leek op een kleine, kwade aap. De kinderen vonden het een fijn woord - zo ineens ‘rotslang’. Later riepen ze het tegen mij, aangevoerd door Maupie Bokkie. Maar de zwarte pluchehoed kreeg ik toch nog een keer op, zo maar in de week. Da zei: ‘Zet je goeje hoed op en doe je nieuwe jekker met de ankerknopen an, dan gaan we kruije hale.’ Hoewel ik het kruiden-halen een plezierig iets vond, had ik me er toch nooit tevoren bijzonder voor mogen kleden. Ik weet niet hoe Da het van mijn moeder gedaan kreeg - doch ze had veel in te brengen. Ze droeg blauw linnen met een wit schort voor ‘gewoon’ en een zwarte japon met witte kraag en manchetten, als er visite was en op zondag en dan ook een kanten schortje - deze laatste kleding scheen ook bij het kruiden-halen te behoren. Ik vond het ongelofelijk deftig zó met Da te lopen; Da had nog een pakje bij zich, dat ze heel vlug uit de bijkeuken haalde, toen we weggingen. Ze liet me op straat in een portiek zien wat erin zat: een lichtblauw vaasje met rosé en gele kunstbloemen, een heerlijk geschenk, vond ik, en meteen wist ik, dat het niet alleen om de kruiden ging die middag. ‘Je zult wel zien,’ antwoordde Da op mijn nieuwsgierig gezeur: ‘Voor wie is het, wie krijgt dat?’ Op het vaasje stond in gouden letters ‘Vergeet mij niet’.

In de kruiden winkel rook het koel en geurig, en ze hadden er ook kruiden tegen ziekte - ik vond het iets heel bijzonders, dat je in dezelfde winkel kruiden voor lekkere augurkjes en tegen galstenen kon krijgen. De kruidenman had alles grijs: grijze bakkebaardjes en een grijze stofjas; en de kruiden waren ook allemaal een beetje grijzig. ‘U mot eraan gelove, za’k maar zegge,’ legde hij Da uit, ‘hier heb ik wat tegen winderigheid, za’k maar zegge, en hier wat tege kliere, maar je mot eran gelove, za’k maar zegge’. Ik begon het kruiden-bedrijf oneindig mysterieus te vinden en ik kon me

37