Laten we vader eruit gooien

niet meer te zeggen dat ik dame-huishoudster ben, zeg u maar gewoon de werkster,’ aldus wilde juffrouw Leida zichzelf ineens degraderen vanwege de geopenbaarde Schande - immers een familieschande... Een echte zelfkastijding, want ze was dol op het vreselijk compromis-woord dame-huishoudster.

Nu de voorstelling van de contourloze materialisatie van No. 01010 plotseling voor mijn geestesoog verdwenen was, kwam in plaats daarvan die van de Inbreker. En mijn verbeelding ging zich bezighouden met dit stellig de fantasie prikkelende begrip. Duistere perspectieven openden zich: de wereld van de misdaad lag om zo te zeggen vlak naast mij. Het was dan ook een voor de gewone burger niet minder dan sensationeel geval: moge hij voor vakmensen als juristen een alledaagse verschijning zijn, ikzelf had nog nimmer persoonlijk contact met een inbreker gehad en plotseling bleek deze op het innigst met mijn argeloze huishouding verbonden via mijn dame-huishoudster. Wellicht door deze associatie met mijn zachtaardige en eerzame dame-huishoudster moest ik onmiddellijk denken aan de gentleman-inbreker.

Van een gentleman behoefde ik me niet een voorstelling te maken: ik had er wel een stuk of drie echte in mijn leven gezien; maar van een moderne inbreker had ik een fantastische visie, als modern mens minder aan Lombroso ontleend dan wel aan detectiveromans en vooral aan de film. Ik herinnerde me de elegante heer met het Stetson-Hat-gezicht, de op de hachelijkste ogenblikken steeds uitnemend geklede dandy met de beminnelijke, hoewel ietwat slome, doch voor de filmkenner veelzeggende glimlach en de onnavolgbare trage geste waarmee hij het woord ‘cigarette’ begeleidt op het moment dat achter zijn ondoordringbare voorhoofd bliksemsnel een ingenieuze inbraak tot in de finesses wordt uitgewerkt. Maar ook de geweldenaar van het krachtpatser-

140