Een heer om port mee te drinken ...

kwam door de telefoon de boodschap dat 'de koffer onderweg' was en dat ik deze 'daar en daar kon komen afhalen'. De als koffer aangekondigde kwam in een merkwaardige toestand terug. Haar kleine gezicht was nog kleiner geworden en zo wit als mijn schrijfblad. Zij verscheen keurig in een nauwsluitend bont jasje, maar met opengesperde, nieuwsgierige ogen en een drang tot vertellen die me door merg en been ging.

'Zie je/ zei ze, 'nu weet ik het: ik heb tot nu toe niet écht geleefd. Alles bleef aan de oppervlakte. Wanneer ik nu aan al die mensen in de schouwburg denk, blijft mijn adem weg, en ik die zo vlug huilde, ik heb geen traan gelaten. Je huilt niet in doodsgevaar. Aan mijzelf dacht ik niet eens: er waren zulke snoezige, kleine kinderen en zulke doodsbange, oude, afgeleefde mensen met alle mogelijke gebreken. En ook de jonge, gezonde mensen, die soms nog lachten en lugubere grapjes maakten hadden zo iets tragisch over zich. In al die komedies en opera's heb ik gelachen om komieke dingen en gehuild bij treurige, maar het was huilen en lachen aan de oppervlakte. Ze vormden een ongelooflijk somber gezicht, deze Todeskandidaten, en al zijn we dat eigenlijk allemaal en op elk ogenblik, we zijn het toch nooit onder zulke lugubere omstandigheden.'

Honger voelde ze niet, alleen maar heel erge dorst en ze vond dat de goedkope limonade gazeuse die ze nu drinken kon als champagne smaakte. Nog had ze haar chique allure na deze zware tijd niet geheel verloren en bijna verwachtte ik dat ze weer als vanouds zou vragen: 'Hoe vind je mijn nieuwe hoedje?' Maar dat deed ze niet. Ze vroeg zich slechts af of ze ooit nog een schouwburg zou kunnen bezoeken.