Een heer om port mee te drinken ...

heerschap]e met vergiftigde belangstelling bij het langzaam in de nacht verdwijnende gemeentevervoermiddel. Met de geheimzinnige ziekte die de benevelde hater kelere noemde, was hij nog niet tevreden. Verschillende boze kwalen die de apocalyptische engel over het mensdom zal doen neergeselen, voegde hij er kwistig en met hartstocht bij. Op eentonige wijze, in eindeloze herhaling bezwoer hij steeds dezelfde ziekten, lang nadat de tram reeds verdwenen was; en ertussenin herhaalde hij op huilerige toon de litanie: "dat fuile personeel, fuil, gemeen gemeenteperso-neel...'

De agent waar het mannetje letterlijk op stond te wachten, bleef lang uit. Voorlopig beleefde het een mat doch vriendelijk succes bij de late en vermoeid geworden zon-dagsgangers, die met kleine opmonterende uitroepen een soort koor vormden dat de Griekse tragedie verwant was. Een aparte uitnodiging betrok zich op een chauffeur of liever gezegd op het uniform en de pet van een chauffeur, welke kledingstukken zo midden in de nacht voor een beschonken, in haattoestand verkerend iemand, niet erg veel verschillen van uniformen uit de gelaakte gemeentebedrijven: 'Stik de moord, gluiperd, stik-em-dubbel-naar-bin-nen/ orakelde het mannetje raadselachtig en onduidelijk; maar de chauffeur vond het al lang goed en wuifde minzaam. De agent was er ineens, zoals de lantaarnpaal, de maan en het asfalt er waren, zoals alle noodwendige, alledaagse dingen en natuurverschij nselen er plotseling zonder veel ophef zijn. En eerst wilde de agent niet eens kwaad worden - dat weet zo'n agent even goed als God zelf: een beetje zondag en een boel werkdagen - een beetje zondag en een boel catsjes. En dat alleen krachtige, goed in hun zondagse jassen passende persoonlijkheden zonder gevaar door zo'n catsjes-dag heen rollen. Dus de wetende agent begon met negeren - goeiig glimlachend vriendelijk negeren; alleen maar een beetje heen en weer kuieren. Maar dat wilde het mannetje nu juist niet. Hij wilde haten