Een heer om port mee te drinken ...

Mensjes

Ik schijn het stelletje meubels dat ik bij de verhuizing weg wil doen, aan iedereen beloofd te hebben voor twintig gulden. Het spijt me, dat ik ze niet ten gerieve van de nieuwe bewoners eenvoudig in het huis kan laten staan of ze door een koopman laten weghalen.

Nu is er beneden in de lege onttakelde kamers iets onaangenaam rumoerigs gaande tussen de werkvrouw en een beeldhouwer. Hoe de laatste op mijn meubels reflecteren kan en zo precies de datum van mijn verhuizing heeft onthouden, is me een raadsel. Deze man, waarvan ik eigenlijk niet meer dan de naam weet, stormt drie of vier maal per jaar bij me binnen met een zak tomaten onder de ene en een van zijn nieuwe maskers onder de andere arm. Van de kasvruchten pleegt hij dan een gerecht te maken met door mij te leveren eieren en sardines, en verzekert mij een tot de grootste dankbaarheid verplichtende tractatie te bezorgen. Daar ik wel van afwisseling op culinair gebied houd en bovendien niet de moed zou bezitten de meeslepende geestdrift te dempen waarin de kunstenaar zijn gastronomische voorbereidingen maakt, kijk ik alleen ietwat verbijsterd toe, hoe er een eigenaardig geel-rood mengsel tot stand komt, dat niet kwaad smaakt en waarvan de beeldhouwer ongelofelijke porties naar binnen werkt.

Mijn huisgenoten maken zich bij deze bezoeken steeds uit de voeten. Ze hebben een aan het bovennatuurlijke grenzende afkeer van de tomatenschotel en de krasse uiting van meningen die de ontwerper ervan ten beste geeft. En laat het mij direct maar toegeven - juist deze enormiteiten van meningen hebben gemaakt dat ik een raar zwak voor deze beeldhouwer heb gekregen. Ik heb bewondering voor een man die met dartele opgewektheid van twee