Vingeroefeningen

samenhangend van Piet, zijn vriend, zijn tweede been. — Nu heb ik nog nooit op het soort stof van iemands beenbekleeding gelet, alleen bij de Schotsche Hooglanders vond ik die opmerkelijk en interessant. En iemand, die voor 100 % mensch is, heb ik nog niet het genoegen gehad te leeren kennen. Doch ik zal met Piet rekening moeten houden; uit een mistigen grauwen dampkring is Piet plotseling verschenen met den zak; en alles hoort bij elkaar, Waldemar Schmitt, de zak, Piet en de carbol-lucht....

Waldemar Schmitt zit met Piet ontevreden in de kamer met het open haardvuur — niet die met de donkere blauwe rozen. Het is de kamer, waar de groote teekening van Millet hangt, een ruig inzichzelfgekeerd mannenprofiel, nadenkelijk neerkijkend op de roode vlammen, op Waldemar en Piet. Het is de kamer met de drie No-maskers; de bleeke jonge vrouw met den vreemd-zinnelijken mond, de oude man en de oude vrouw met de ivoren gelaten. Het is de kamer, waar de antieke Japansche waaier hangt, die uit goud en zilver, blauw en groen, lucht en water is gemaakt — het heelal, de zilveren hemel en de groote gouden zon en daartegen wat blauwe klokken en wuivende grashalmen —