en de vrouwen willen een man met twee scherpe vouwen op de broekspijpen, een man met een pak, dat zit, om naast dat pak ook netjes en vlot gekleed te kunnen flaneer en. De meeste meisjes en vrouwen willen toch eigenlijk maar een chic, flink pak hebben, om zich mee te vertoonen — en daar maak jij je treurig en ellendig om, Waldemar Schmitt? — En denkelijk ben je daar ook revolutionair door geworden en dan naar Holland gegaan. En daarom begin je nu op dat ongeluks-behang te schelden. Waar is je philosophie en het geluk der menschheid, arme kleine manke hond met je eene been en — Piet? —
Piet heeft in plaats van wenkbrauwen twee dikke ineenloopende snorren boven zijn gedegenereerd diepe oogholten, die hem een zeer duister uiterlijk geven. Piet is van Kattenburg, de meest proletarische wijk van Amsterdam. Piet haat alles, waar hij naar hunkert: geld, een donkerblauw colbert-costuum, bruine molières, een gleufhoed. Maar Piet is Waldemar Schmitt's tweede been. En Waldemar Schmitt maakt me met krankzinnig flikkerende oogen op die man-chester-broek van Piet attent: „Hij draagt maar manchester, maar hij is honderd procent mensch," verklaart hij raadselachtig en on