Vingeroefeningen

heen staart. Wie weet wat een roman hier zou kunnen ontstaan, wanneer de storende snor-ker en ik verdwenen — een zielvolle roman. Henri de Montherland, geloof ik, heeft ergens gezegd, dat alleen al in een knie of een been ziel kan zitten (vrij vertaald).

Hoewel reeds van het goede, dure recept des bereisden romanciers afwijkend, die alles per le klasse onderneemt, probeer ik het maar eens met de 2e. Waarom ook niet — men hoeft niet alles zoo precies op te volgen. Waarom zouden er in een 2e klasse der staatsspoorwegen geen helden of heldinnen te vinden zijn, Ex-le-klassers, die een tikje verarmd zijn —dat zou zoo gek nog niet wezen. In die spannende romans, waar vaak zulke schokkende superfilms uit getrokken worden, zijn de helden meestal eenigszins verarmd. Hoewel ze om hun stand op te houden er altijd keurig netjes uitzien, met smokings, snorretjes en mooie opstaande kragen aan hun ruime ulsters. En ze hebben vaak zulke elegante hoeden op, met den rand een beetje naar beneden geslagen, zoodat hun markante, zwaarmoedige gelaatstrekken even beschaduwd worden. Misschien tref ik dus in de 2e klasse zoo'n verarmd iemand, waar ik slechts de duistere zwijgzaamheid van moet overwinnen