Vingeroefeningen

blik aankijken, vooral bij de woeste huilbuien, dat ik me tot een niets voelde inschrompelen en uit armzalige reactie tot de ergste brutaliteiten overging, die het heele gezin met afgrijzen als een soort heiligschennende en revolutionnaire taal aanhoorde: „Laten we die vent er toch uitgooien," stelde ik brullende mijn kleine bevende moeder voor, „hij vindt het toch niks prettig bij ons en laten we gezellig kamers gaan verhuren zooals bij Jopie Kuyl, daar hebben ze altijd plezier en de heeren brengen van alles mee voor Jopie’s moeder en zij heeft een vader, nou, die heeft pret voor tien, als hij zijn borreltje maar heeft. Wat hebben we aan zijn geld — of je nou samen met Daatje kookt voor ons vieren of voor twaalf menschen; Jopie's moeder zegt dat het op de groote hoop veel gemakkelijker en goedkooper gaat. Laatst hadden ze geen kolen meer, toen heeft Jopie's vader een tree uit de trap gezaagd, toen moesten ze allemaal zoo leuk springen om bij de straatdeur te komen." Ik huilde al niet meer, maar lachte door mijn tremen heen bij de herinnering aan de aparte stookvoorziening in den huize Jopie.

„Laat ze haar gezicht gaan wasschen," reageerde mijn vader kil, „en doe in 's hemels naam een lintje of een kam in dat kapsel van