Mijn Oom Ricardo

woedend; hij dacht dat ik iets over zijn dikte geïnsinueerd had.

En zelfs met mijn grondige kennis van alle kleine zijrivieren van de Donau kon ik mijn vader dit keer geen plezier doen — ik kreeg „ponden" straf — leeraren willen ook wel eens geestig zijn en zeggen dan „ponden straf." Overigens moeten de ponden van mijn vader Oom Ricardo ditmaal geluk gebracht hebben — lang na de vreemde opwindende herfstdag met Chopin, bedelaarskleeding, rhum, getinte bruiloftshandschoenen en de verhalen van sterfbedden, wijnrestaurants en „daarginds", kwamen er telkens kleine pakjes voor me, uit Warschau, Koningsbergen, Florence en Parijs, kleine gouden voorwerpen om aan bedelarmbanden te dragen, geloof, hoop en liefde voorstellend, een Italiaansche broche met bergkristal, dat ik voor diamant hield en een gouden medaillon met de portretten van Oom Ricardo en een prachtige dame erin — tot groote verbazing van mijn familie. De dame was een Baltische barones, die zoo op Oom Ricardo gesteld was, dat ze kasteel, baron eri alles wat daarbij behoorde in den steek liet om hem overal te volgen. Heel mijn nette familie sprak er schande van dat zoo'n mauvais sujet eigenlijk nog zoo goed terechtgekomen was. Alleen mijn vader zei: „lk heb Richard altijd een aardige vent gevon-

38