Mijn Oom Ricardo

hoeden, waaxin ik voor alle zekerheid een krant onder den binnenrand stak, omdat vaders hoofd mij grooter leek. Twee handdoeken griste ik uit de badkamer weg (ze waren gebruikt, maar hij kon ze ergens in de Isar wel uitwasschen) en twee stukken laven-delzeep stopte ik met een stuk kaas, een half brood en een kluit boter in een handkoffertje. De ulster met de bolhoed hing ik netjes aan de kapstok en het koffertje zette ik er vlak onder. Mijn hart bonsde of het barsten zou, toen ik zoo gewoon mogelijk tegen Oom Ricardo zei: „Uw jas en hoed hangen in de gang, ik heb uw koffertje er maar bij gezet.” Een ondeelbaar oogenblik keek Oom Ricardo me aan, niet begrijpend, een beetje verrast; dan antwoordde hij nonchalant: ,,0, dank je wel hoor, ik moet er morgen weer vroeg vandoor.”

En terwijl ik met hoogroode kleur en diepe aandacht op de zijrivieren van de Donau bleef staren, kreeg ik het verhaal van „daarginds” te hooren. „Daarginds” was tout court de gevangenis geweest, waarin Oom ' Ricardo wegens oplichting gezeten had. Daar hij God weer bij iets tot getuige wilde halen, kalmeerde mijn vader hem direct, zeer gegeneerd over het getuige zijn van God. „Je hebt mij immers ook de maat voor die overhemden genomen, ik weet er nog alles van,"

33