Mijn Oom Ricardo

het pak dat hij goddank ’s middags bij vaders afwezigheid had kunnen aantrekken. Wat een geluk dat vader hem nier in den toestand gezien had, zooals hij vanmiddag na een schuchtere bel in natte vodden als een schooier onder aan onze stoep stond! Vader was nu echt op hem gesteld en door dat nette uiterlijk kreeg hij de 40 pond van vader los als een bagatel; in dat voddenpak zou hij niet meer dan twee pond gekregen hebben, rekende ik uit, en na verloop van nauwelijks tien minuten weer op straat gestaan hebben met die afgedragen kleeren in de trooste-looze regen. Hoewel ik niet precies wist wat veertig pond was, had ik het gevoel dat er niet veel van overbleef, als je eigenlijk een heel nieuwe uitzet zou moeten koopen met koffers en al.

Ik verwenschte de zijriviertjes van de Donau en mijn eigen onmacht en verviel weer in vage sombere gedachten, waaruit ik werd opgeschrikt door een strenge berisping van mijn vader om op te houden met dat ïrri-teerende neuriën: „An der schonen blauen Donau”. Denkelijk uit ergernis tegen mijn vader kreeg ik toen een inval.

Ik bedreef dien avond mijn eerste groote diefstal: een van vaders solide ulsters, waarvan hij er ook een paar had, die sprekend op elkaar geleken, een van vaders zwarte bol-

32