Mijn Oom Ricardo

telkens een wijnsoort op, die Oom Ricardo nog vergeten had. Het wijn restaurant leek me een droom te zijn geweest, Oom Ricardo zei het zelf: „Alles van het beste verzeker ik je, un rêve; en mijn vrouw, Lydia zat er toen zoo beeldig bij, un rêve dans un rêve. Herinner je je Lydia nog, was ze geen beauté, och God, een beauté met een poppenkopje. Jullie hebt haar nog op haar sterfbed gezien, op een zolderkamertje, alles verloren, weg, fini." En Oom Ricardo begon weer met ontzettende snikken een nieuwe huilbui in te zetten, met woest rollende oogen en de wanhoop nabij. Gelukkig kwam de anders verwenschte atlas nu goed van pas. Oom Ricardo wist natuurlijk dadelijk uit dat gewurm de zijriviertjes van de Donau op te visschen (nooit heb ik de Isar en de Inn vergeten). Van elke plaats had hi] een herinnering, een treurige of een schoone, Oom Ricardo scheen wel overal geweest te zijn. Op die manier leerde men tenminste aardrijkskunde, vond hij, tot mijn vader een beetje ongeduldig zei: ,,Ga nu maar zelf verder met je les."

Zijriviertjes Donau...... (mijn gedachten

dwalen weer af). . . . Boedapest, storm, regenvlagen, Oom Ricardo, geen overjas, geen handdoek, geen zeep, alleen maar een tandenborstel en het portretje van het kind Viola,

31