Mijn Oom Ricardo

leek alweer zoo lang geleden, nederig op de onderste tree van onze stoep had gestaan. Welk een geluk dat alle pakken van mijn vader op elkaar leken -— ik had de vaste overtuiging, dat hij jaar in jaar uit bij dezelfde kleermaker het zelfde pak van dezelfde kleur liet maken — in elk geval een soort pakken die hem buitengewoon bevallen moeten hebben, want hij keek Oom Ricardo even goedkeurend aan en merkte dan kort op: „Een keurig pak heb je daar, werkelijk zoo’n nette kleur en snit!"

Ondertusschen was ik genoodzaakt op de atlas in een gewemel van iets dat op bruine wurmen leek, een zijrieviertje van de Donau op te zoeken; waarom mag de Hemel weten, maar het was onvermijdelijk, dat ik om een onnaspeurlijke, domme en duivelachtige reden naar het mij toescheen, den voormiddag volgend op deze spannende verrukkelijke dag, dat fantasielooze riviertje, dat zich boosaardig tusschen de bruine wurmen verborgen had, benevens eenige andere stip-steden en streep-stroomen en wurm-gebergten moest kunnen aanwijzen op de groote blinde kaart in het nuchtere eerste ochtend uur, dat aan de aardrijkskunde gewijd was — dan zou Oc m Ricardo allang weer weg zijn, op reis naar Boedapest, waarheen hij me had willen meenemen — en dan te bedenken, dat ik

29