Mijn Oom Ricardo

beiden wegvlogen, zonder goeden dag te zeggen of zelfs maar beterschap te wenschen voor Hansje. Dat was ook niet noodig, want Hansje had geen roodvonk, maar was ergens aan het voetballen. Maar het had toch waar kunnen zijn en het dienstmeisje zei ook nog: ,,Dat noem ik nou gevoel voor je mede-mensch — van je familie moet je ’t maar hebben

Maar het onvermijdelijke oogenblik, dat mijn vader naar huis zou komen, liet zich niet langer uitstellen. Het was alles zoo merkwaardig en ongewoon geweest dien namiddag, de prikkelende geur van de rhum, hartverscheurende verhalen als uit een roman in twee en vijftig afleveringen over ontbering, uitputting en een edel sterfbed, het kind Viola met groote vragende oogen en de page-baret, de uiterste droefenis, die echt was en de uiterste opgewektheid, die ook echt was. Ik was in een ver vreemd land geweest, waar de fantasie aan de werkelijkheid grensde. — Met mijn vader kwam alleen de werkelijkheid binnen. Ik herinnerde me direct, dat ik eigenlijk voor dezen vader op mijn knieén moest vallen en God danken volgens Oom Ricardo’s uitdrukkelijke wensch. Tot mijn geluk heb ik deze raad nooit opgevolgd; mijn vader zou aan een plotselinge vlaag van krankzinnigheid gedacht

27