Mijn Oom Ricardo

meegekregen — daar werd hij toch immers voor meegenomen. En dan was er nog een gefluisterd verhaal, waar ik heelemaal niets van begreep, van een zwaar geverfde dame, bij wie Oom Ricardo inwoonde — welk feit vooral vanwege de verf, als onfatsoenlijk werd beschouwd. Soms was de afkeurenswaardige dame zelf meegegaan — ,,en wie ging nu met zijn hospita uit wandelen, wat moest zoo’n jongen daar wel van denken Bij elke wandeling had Oom Ricardo gevraagd of hij de elegante wandelstok te leen mocht hebben van de dooie man van die dame — „zooiets doet men toch niet!" Maar die dooie had er toch niets meer aan, ik vond het heel gewoon dat Oom Ricardo zoo’n fraaie stok meenam op zijn wandelingen, het paste stellig beter bij hem dan bij de dooie. En Oom Ricardo zou in ’t publiek zoo vreeselijk onfatsoenlijk vriendelijk tegen die dame geweest zijn — of dat zoo erg was.— de meeste menschen vond ik tamelijk vlegelachtig en zuur — Oom Ricardo was tegen iedereen erg vriendelijk en opgewekt — hij had heel innemende manieren. Dan had Oom Ricardo nog iets vreemds gedaan: hij had elke ochtend op de markt van die plaats een anjelier gekocht en die in zijn knoopsgat gestoken. Zoo hadden ze dan vaak, door iedereen nagestaard — de menschen hadden

3

25