Mijn Oom Ricardo

ze in elkaar gefrommeld en zoo leken het er veel minder. Oom Ricardo's zigeuneroogen kregen een verheerlijkte uitdrukking bij het zien van die rare handschoenen. „Mag ik die hebben?” vroeg hij mijn moeder ademloos, „o wanneer ik die erbij had, zoo chic, zoo af is men dan.” „Maar Ricardo, je kunt toch met met die witte trouwpartij-hand-schoenen loopen, wat wil je er in ’s hemelsnaam mee doen?”

Ricardo holde naar de keuken — en ik hem direct achterna — en ik zag een mengsel ont staan, dat ik helaas vergeten ben en waar ook thee bij te pas kwam; even later hadden de handschoenen een geelachtige kleur gekregen, die destijds zeer in trek was. Op onnavolgbare wijze deed Oom Ricardo ze even aan, met de klep naar beneden, zooals niemand ze toentertijd nog droeg — het stond prachtig, het waren heel andere handschoenen, Ricardo’s handschoenen. Ik herinnerde me nog vaag, hoe stijf mijn vader ze in de hand had gehouden bij de een of andere bruiloft en hoe het leelijke, dwaze dingen waren geweest, mijn vader was er toen zicht baar verlegen mee. En nu was Oom Ricardo er weer heelemaal gelukkig mee. Hij hing ze voorzichtig bij de kachel te drogen en ging voor de piano zitten, dacht even na en speelde e^n der walsen van Chopin. Hij hield zijn

23