Mijn Oom Ricardo

redenen te bedenken: „Misschien waren ze wel zwak van gestel en te goed voor deze wereld.” Dit laatste had ik goddank voor eenige dagen van ons dienstmeisje gehoord. Goddank, zeg ik, want Oom Ricardo nam mijn woorden gretig over: „Je hebt een kind met een gevoelige begrijpende ziel,” was het compliment dat hij mijn moeder en mij met van aandoening trillende stem gaf: „Dat kind heeft gelijk. Tegoed voor deze wereld, o veel te goed voor deze harde zelfzuchtige wereld en zwak van gestel, teer en zwak.” Rijkelijk vloeiden zijn tranen weer en ik stal bij die gelegenheid zes mooie groote zakdoeken van mijn vader voor het goede doel — edeler en romantischer immers dan het ordinaire dagelijksche gebruik dat mijn vader ervan maakte — .het leken mij teveel tranen voor dat kleine kinderzakdoekje van mij — hij zou nog veel huilen om zijn vrouw en zijn kind en wie weet wat nog meer — zes zakdoeken zouden amper genoeg zijn. Ik had haastig die zakdoeken weggerist uit de hooge mahoniehouten kast; goeie genade, wat een linnenkast hadden we eigenlijk, er kwam geen einde aan de stapels zakdoeken alleen al — maar ik durfde niet meer te nemen en pakte inderhaast nog een paar witte peau de suède heerenhandschoenen mee. Moekie liet het oogluikend toe met de zakdoeken — ik had

22