Mijn Oom Ricardo

meisje gezien, dat bloed opgaf — hoe benijdde ik dat kind, toen ze direct daarop vrij kreeg, in m’n ellende heb ik toen m’n tandvleesch opengekrabd, ik deed het heusch niet voor m’n plezier, want het deed echt pijn. Maar die stinkdokter had het direct door en vroeg vuil grijnzend alleen maar: „Schoolziek, he?” En dan die eene keer, toen ik zei, dat ik zware rimmetiek had — „Je meent rheuma-tiek, niet,” vroegen ze en daarbij barstten ze in zoo’n kwaadaardig gelach uit en toen werden ze écht kwaad. Al mijn tantes hadden 't over hun rimmetiek, waarom zou ik nu niet eens rimmetiek kunnen hebben? — ik heb alle plaatsen onthouden en opgenoemd, waar tante Jo het heeft, maar ik kreeg een preek van den directeur over mijn leugenachtige karakter en mijn geraffineerdheid — ik weet niet eens wat dat is, geraffineerd, maar het scheen nog gemeener dan liegen gevonden te worden — Liegen is heel moeilijk en naar, ik zou nooit liegen, als ik het niet noodig had, maar ’t was de eenige manier om eens een enkele keer een heerlijk vrij gezellig dagje te krijgen of om zoo’n stinkles te ontloopen. Al kwam later altijd alles uit met veel straf en zedepreeken erna — die had ik graag over voor een paar zalige uren in de vrijheid. Nooit houd ik 't uit op die rot-school en ik zeg het jullie: eeuwig zal ik

20