Mijn Oom Ricardo

luisterde met groote aandacht naar mijn paradestukken: eenige Lieder ohne Worte, negrosongs en een stuk uit Rosamunde. „God, dat kind heeft aanleg," barstte hij verrukt uit, „geef me dat kind en een — laat eens zien — nou, een 20, 30 pond mee, en probeer het voor een maand of drie; ik zal als een vader voor haar zorgen.”

Bijna had ik het geluk te pakken — bijna — want moeder vond me nog veel te jong en ze wist zeker dat vader het nooit goed zou vinden. Eerst dacht ik dat 20 of 30 pond iets was, dat aan mijn eigen gewicht ontbrak of een soort van ballast, kleeren en muziekstukken misschien; maar later hoorde ik dat Oom Ricardo, als hij geld wilde hebben, zich altijd in ponden uitdrukte; dan klonk het minder; bovendien scheen hij het pond (in verband met zijn Engelsche herkomst) gedistingeerder te vinden dan de burgerlijke Hollandsche gulden.

„Natuurlijk wil vader het weer met hebben,” brulde ik van woede en teleurstelling, nooit vindt hij iets goed, wat ik prettig en plezierig vind — altijd zeurt hij over rot rapporten, degelijkheid en vooruitkomen in de wereld — wat heb ik al niet moeten bedenken om een enkele dag vrij te krijgen, wanneer er algebra-proefwerk of iéts anders onmogelijks van me verlangd werd. Ik had eens een

19