Mijn Oom Ricardo

mand van ons drieën twijfelde een oogenblik aan dat piano-instituut met onderwijs op moderne en nog nooit tevoren bedachte grondslag — het idee van Oom Ricardo, die muzikaal, vindingrijk en tot alles in staat was. Alleen vroeg moeder aarzelend: „Heb je een tijdje geleden ook niet zooiets geprobeerd in Lyon of Marseille? Er deden toen zulke rare verhalen de ronde. Je zou met je assistente in groote kartonnen doozen geslapen hebben bij gebrek aan bedden en alles moet toen een beet|e mislukt zijn.” Oom Ricardo wuifde met een hautain en misprijzend gebaar die laster weg: „Och, ze zijn zoo kleingeestig, de menschen, hè. Ik had aardige slaapplaatsen gemaakt, er kwam ook een beetje karton bij te pas, maar ze lagen goed zeg ik je, ze lagen als prinsen. Ik sliep tenminste als een prins. En dan is karton hygiënisch in dat soort steden met wandluizen, beter dan die dikke wollen rommel, waar ze in liggen te broeien, zacht klimaat daar,” zei hi] vaag en verontwaardigd vervolgde hij: „Om kleinigheden laten ze je in den steek. Ik had alleraardigste leerlingen, meest dames. Havensteden, hè. Die zaak ging goed, werkelijk goed, en geen van mijn leerlingen stoorde zich aan mijn slaapgelegenheid, ze vonden het grappig.” Weer ging de pantoffel van mijn moeder naar de glanzend-geschoeide voet van Oom

2

17