Mijn Oom Ricardo

doet dat bij jullie, precies zooals het moet zijn, eventjes bruin en toch niet te hard. En die ham is ook voortreffelijk — bijna als in Praag — ham moet een beetje naar noten smaken — en dan die uitstekende Engelsche mosterd.... Kinderen, wat ben ik blij weer bij jullie te zijn, wat is het hier rustig en gezellig en Hollandsch-helder.” En ik bad en smeekte Oom Ricardo toch voor altijd bij ons te blijven, een verzoek dat mijn moeder tot mijn groote verbazing niet ondersteunde — ze trok een verlegen gezicht bij mijn enthousiaste invitatie. Oom Ricardo schudde een beetje weemoedig met zijn hoofd,zoo-dat zijn vol donker haar meewapperde: ,,Ik blijf nooit ergens voor vast, ik moet verder, voor mijn zaken,” legde hij me uit, „naar Boedapest, dit keer zal ik er komen, ik ben vast en zeker besloten mijn familie eer aan te doen.” Of hij dat nu al niet deed — door er zoo mooi, levendig en opgewekt bij te zitten met glanzende witte tanden en diepe donkere Zigeuneroogen. ,,lk heb een nieuwe methode voor piano-onderwijs uitgevonden. Het is iets voor Boedapest, muzikale men-schen daar, alles gevoel, hartstocht, brio. Ik breng ze de techniek in acht weken bij — ga een muziekinstituut opzetten met een Hon-gaarsche vriendin.” Hij zag de toekomst aj roziger en hoopvoller in — trouwens nie.

16