Mijn Oom Ricardo

heerlijk gestreken. Uitstekend," herhaalde hij, verteederd alles bekijkend wat er in de kamer was, Moekie, mij en zichzelf incluis. Plotseling voelde hij met schrik naar zijn binnenzak en ademde verlicht op, toen hij zijn portefeuille eruit haalde, een rafelig vod waar hij een portretje uit opdiepte. „Viola,” zei hij zacht, „ik heb haar altijd bij me. Dit portret en mijn tandenborstel, daar kan ik niet buiten. Zelfs daarginds," en hij wees naar een hoek van het plafond, „daarginds mocht ik ze bij me houden.” „Daarginds” scheen een ver land te zijn, waar men de menschen zoo wat alles afnam, wat ze aan aardsche goederen bezaten -— met uitzondering dan van Viola en de tandenborstel —, maar Oom Ricardo was in zulke vreemde landen geweest, dat ik me voorloopig niet zoozeer met „daarginds" — hoe angstaanjagend geheimzinnig overigens ook — kon bezighouden. Het portretje van Viola had mijn heele ademlooze belangstelling — het was een kind schoon als een engel met een geruite, opzichtige baret op wild krullende haren en een mysterieus lokkende glimlach om de mooie, een beetje treurige mond — „Ze ging veel dansen,” legde Oom Ricardo uit, „ze was als een vlammetje, zoo vurig en licht en levend en stralend en als een vlammetje is ze uitgedoofd — longontsteking — ze is

13