Mijn Oom Ricardo

„Wat kan me nu eigenlijk nog overkomen!” Dan komt de merkwaardige metamorphose waar ik al een paar maal getuige van had mogen zijn. Op de badkamer hoorde ik het water loopen. Oom Ricardo verdween voor een half uurtje en in plaats van de interessante, diep-beklagenswaardige, doch op den duur niet al te aangenaam riekende vagebond verscheen een uiterst verzorgd iemand, die nochtans niets van zijn interessant voorkomen had ingeboet. Het pak, waarin mijn vader er als een doodgewoon alledaagsch heer uitzag, gaf Oom Ricardo het cachet van een volkomen gentleman en het bad benevens het schoone linnengoed hadden het peil van zijn moreel op verwonderlijke wijze doen stijgen. Hij streelde liefkoozend het glanzende overhemd en ademde diep de geur van de lavendel in, die altijd op mijn vaders toilettafel stond — „Dat doet goed,” zei hij glimlachend en volkomen tevreden. „God, wat voel je je een ander mensch zoo — het leven is goed, zeg ik jullie en jullie zijn zoo lief,” en hij omhelsde ons beurtelings, Moekie en mij. „Is het leven geen heerlijk ding?” zei. hij nog eens met overtuigende vroolijkheid en in een stralend humeur. „Kijk eens hoe die schoenen me zitten, keurig gepoetst zeg, jullie hebt goed personeel en een uitstekende waschvrouw moet dat zijn, dit overhemd is

12