Mijn Oom Ricardo

al zooveel meegemaakt. Weet je, dat ik eens, nog wel in een behoorlijk pak, kranten verkocht heb in Wiesbaden. Er waren natuurlijk veel vreemdelingen en het was of ik die mensch magisch tot me trok. Ze zeiden: Mein Herr of Monsieur en Signor tegen me en menigeen nam me mee naar een restaurant en wilde mijn levensgeschiedenis weten. Och,” zei hij bijna tot zich zelf, „wat kan een mensch eigenlijk nu nog gebeuren, als hij alleen is — er is altijd wel een plaats om te slapen en van de koffie heb ik jullie al verteld. Maar wanneer je voor anderen moet zorgen, dan wordt het moeilijker, die kan je niet naar asylen en politiebureaux meenemen en zeggen: Hier zijn mijn vrouw en kind” — en weer begon Oom Ricardo te zuchten. „Nou, kranten verkoopen kan ook nog niet iedereen,” viel ik hem vlug in de rede, want ik was bang dat hij weer ging huilen, „het is nog een wonder, dat je er geen schorre stem van hebt overgehouden en het lijkt me zoo vrij en vroolijk te kunnen zeggen: Wat kan me eigenlijk nu nog overkomen.” Hij werd er heelemaal optimistisch van en raadde me aan deze zin in gedachte te houden, wanneer ik ergens angst voor had. En hoeveel keer hebben ze me het luidkeels woedend hooren roepen, wanneer ik juist doodsbenauwd was voor een les of straf:

11