Mijn Oom Ricardo

nog eens met overtuiging na een paar groote slokken en ik hoopte dat de smaak van deze voortreffelijke drank in mijn glas zou blijven zweven als een geurige onzichtbare nevel. „Hoewel een kop koffie met een homp brood je op een ijskoude ochtend ook goed doen op een politiebureau — het is „daar ginds” (en hij wees naar een blijkbaar heel ver oord) geen first klass hotel, maar toch — de politiemannen zijn menschen met een hart. Ik heb trouwens op de bureaux van vele wereldsteden mijn kop koffie gekregen”, zei mijn cosmopolitische oom, „en dat is toch behoorlijk, is niet?” Ik wilde weten, hoe die koffie smaakte en na consciëntieus nagedacht te hebben, antwoordde Oom Ricardo: „Die koffie smaakte aardig. En warm vooral,” voegde hij er na eemgen tijd nadenkelijk stilzwijgen bij — toen ontmoette hij de smee-kende, verschrikte blik van mijn moeder. Hij werd verlegen en dat kon ik met verdragen. „Oom Ricardo mag toch wel koffie met een politieman drinken en een praatje maken — dat zijn toch nette flinke lui,” zei ik ineens, „als al die beroerlingen in onze familie hem hebben laten stikken, dan mag een mensch toch wel warmte en koffie zoeken, waar hij ze krijgen kan — dat zou ik ook doen,” voegde ik er met groote beslistheid bij. „Ja, ja,” vervolgde Oom Ricardo, „ik heb

10