Mijn Oom Ricardo

drinken. „Dat moet een stevig flink glas zijn," zei hij en hij koos de tumbler, waar ik ’s ochtends mijn gehate melk uit dronk. Het was zulk een groote koude plas melk eiken ochtend om 8 uur — dezelfde hoeveelheid als rhum gesavoueerd scheen heel andere gevoelens op te wekken. „Melk is goed voor elk" — eiken morgen ergerde me dit rijm in groote zwarte letters op de beker van mijn zusje, „vooral goed voor zoo’n schraal pipsch kind als jij bent," zei mijn vader streng. Ik vertelde Oom van de witte kille melk, die ik nog een tijdlang hinderlijk in mijn maag voelde en die een soort van booze en kwaadaardige braafheid scheen te moeten opwekken om me op het schooluur voor te bereiden. (Een proef met warme melk was op een débacle uitgeloopen: de witte vellen en de laffe kooksmaak hadden me misselijkheid en een vrijen morgen bezorgd). Zoo begon dan elke weekdag somber fataal en onveranderlijk met de plas koude melk.

„Rhum is juist gloeiend,” legde Oom Ri-cardo uit, en mijn moeder probeerde het gesprek op de poes te brengen; dat deed ze altijd, wanneer ze zich geen raad meer wist. Ik kende wel rhumboonen, die smaakten lekker, vooral wanneer je er een paar tegelijk in de mond stak. „Rhum is gloeiend en verwarmt je door en door," zei Oom Ricardo

9