Mijn Oom Ricardo

trieste maskers maakt — ook al hebben ze nog zoo’n deftige positie, die meebrengt dat hun koppen bij jubilea of overlijden op de foto pagina der dagbladen prijkten. Wat een vuilakken om een mooi onbevangen mensch als Oom Ricardo te verdringen en te willen vertrappen, dacht ik bij de sombere profetie van mijn vader.

Maar voorloopig waren Moekie en ik erg blij, dat hij nog niet thuis was, mijn vader, en Oom Ricardo eerst naar hartelust uithuilen kon en thee met een tikje rhum drinken om wat op zijn verhaal te komen —-ook ik kreeg direct een beetje rhum in mijn thee, omdat ik met Oom Ricardo mee gehuild had en ook weer op mijn verhaal moest komen, en het smaakte heerlijk naar iets vers en vreemds, thee met Jamaica-rhum (zooals ik met eenige moeite op de flesch ontcijferde), het smaakte naar de wijde wereld, waaruit Oom Ricardo zoo juist gekomen was op deze gure herfstavond. Alleen werd Moekie een beetje onrustig, toen Oom Ricardo haar geurige thee weliswaar uitbundig prees, doch, enkel om goed te proeven, en bovendien als geneesmiddel om zijn geschokte zenuwen te kalmeeren, een glas rhum zonder thee wilde drinken. En zulk een verfijnde smaak had Oom Ricardo, dat hij de rhum pur niet uit een theekopje kon

8