Mijn Oom Ricardo

stereotype, aan mij gewijde zinnen: „Wat blijft dat kind spichtig”, „Vindt je leeren prettig?” „Krijg je mooie rapporten?”

Oom Ricardo was niet geslaagd — niemand van de familie mocht weten dat hij soms bij ons kwam, zoo weinig geslaagd was de carrière van Oom Ricardo. Hij gaf het direct toe met ontzettende zelfbeschuldigingen en hevige gebaren (zich op de borst slaan), terwijl hij den Hemel als getuige aanriep, hoe slecht en diep gezonken hij was, maar, voegde hij er plechtig aan toe, nu, dit keer, wilde hij diezelfde Hemel tot getuige nemen van zijn onherroepelijke heilige voornemens om een ander nieuw mensch te worden (snikkend) — „met Gods hulp”, besloot hij eenigszins ten overvloede en groote ronde tranen liepen langzaam en treurig over zijn gebruind, mooi ovaal gelaat. Hoe zelfverzekerd waren al die andere familieleden en trouwens bijna alle groote menschen, die ik kende — alles deden ze akelig goed en zonder fouten en hun harde uitgestreken gezichten kregen soms een- zoetelijk valsche uitdrukking, wanneer ze iets over den Hemel of God zeiden; ik kon duidelijk merken, dat ze het heel gewoon en vanzelfsprekend vonden, dat God in verband met hun rechtschapen levenswandel zoo goed voor hen zorgde en zijn Hemel bereid voor ze hield

6