Mijn Oom Ricardo

Regenvlagen, storm, herfstnevels — een kort schuchter belletje, zóó dat we vroegen: ging de bel eigenlijk? — dan stond mijn oom Ricardo tegen de muur gedrukt, als een bescheiden bedelaar, die nog niet lang in het vak is en zich schaamt om aan te bellen bij vreemde huizen en uit bedelen te gaan en zelfs nog verlegen is tegenover de dienstbode. Bij mooi weer is Oom Ricardo nooit komen opdagen, dan waren er hooibergen geloof ik, of zoo maar banken ergens in de open lucht in parken of waar ook in de wijde wereld. Oom Ricardo kwam uit de wijde, wijde wereld, hij bracht de sfeer van de verte en het avontuur mee, ik snoof een bijna wilde geur om hem en niet dat gewone duffe zoetige familieluchtje. Wat was ik mijn moeder dankbaar, dat ze eindelijk eens met iets plezierigs en boeiends te voorschijn kwam op familie-gebied — hoe onuitstaanbaar vervelend en met zichzelf ingenomen waren de anderen, die uit riante voorstadswoningen of villaparken kwamen en uit een fantasieloos benepen iets, dat zij ,,de wereld" noemden en dat met zaken, geld en een geslaagd deftig bestaan samenhing, hoe ergerden me de paar

5