Trammelant met de familie

tende mevrouw van drie hoog gedegradeerd en ik had nu juist zo iets aardigs over die prachtige, gele, goedkope narcissen kunnen zeggen, de bloemenman kunnen ondersteunen en de wantrouwende mevrouw van één hoog het verschrikkelijke vermoeden kunnen ontnemen "bekocht’ te zijn. Met voelbare wrok in mijn rug ga ik de straat op, waar het voorjaar ook slecht gehumeurd is, een beetje winderig, een beetje stoffig en verkleumd. Onwennig staan de heel jonge kastanjebomen rond het moderne pleintje, zo maar op de straatstenen in gezelschap van een benzinepomp. Hun witte kaarsen maken me ineens dood-treurig ... waarom witte feestkaarsen dragen te midden van een stoffig modern stadsplantsoentje - waarom groen lenteblad boven een benzinepomp, waarom de mevrouw niet gegroet, waarom krijg je zo’n nare brief, waarom neem je zoveel produkten van die Duitse chemicaliënfabrieken. Waarom moet je nu zo door en door ongelukkig zijn...

De nieuwe voorjaarsmodes die elk jaar onverbiddelijk terugkomen - hoe kan zo’n etaleur het telkens weer overdoen - zo’n wassen schepsel aankleden, met overdreven sierlijke bewegingen, met nu en dan een blik op het winters geklede, kritisch toekijkende publiek. Hoe raken ze ooit hun luchtige, op Italië-zon berekende voorraad kwijt! Hoe zou de mevrouw van één hoog er in dat avondtoilet met rugdecolleté uitzien of in die blazer met matrozen-reminiscenties en ankerknopen? Niet aan één hoog meer denken. Er was een tijd, lang, lang geleden, een dag of twee, drie, dat je jezelf vol belangstelling af-

90