Trammelant met de familie

zon, de belofte voor zes cent. Maar de mevrouw wil dit alles en als het kon nog meer voor vijf cent hebben. Ze heeft ‘ze’ ergens voor vijf cent gezien. Deze mevrouw, die voor een deuropening staat waar gebakken vis-, petroleum- en huislucht uitkomt, behoorde bescheiden te zijn. Ze heeft een ongunstig uiterlijk, een schrille kraakstem, een soort ochtendgewaad met nachtmerriebloemen erop en heet maar Meijer. Ze zou de weldaad van dertig voorjaarsbloemen kunnen ontvangen voor zes cent, zonder er iets anders voor te doen dan zes luttele vieze centjes neer te leggen - de prijs van één harer gebakken bokkingen. Maar ze verlangt andere bossen op zicht - ze is bang bekocht te zijn - je kunt nooit eens weten - misschien zijn er voor zes cent nog bossen, waar drieëndertig narcissen in zitten. En geduldig sleept de bloemenman andere bossen narcissen aan; hoewel ze alle hetzelfde eruitzien: goudgeel, uit zon en licht gemaakt, dertig voor zes cent. De mevrouw van één hoog heeft buiten en behalve het nauwkeurige inkopen van bloemenvreugde ook nog tijd mij van top tot teen, links, rechts, van voren en denkelijk ook wel van achteren op te nemen. In gelukkiger momenten heb ik altijd nog de tegenwoordigheid van geest gehad één en twee hoog-verschijningen beleefd te groeten, met een vriendelijke opmerking over het weer, hun juist functionerende stofzuiger, poes of kinderen. Dit keer groet ik expres niet, omdat ik de pingelende mevrouw verachtelijk vind, een slechte dag heb en werkelijk geen grein gevoel voor humor meer bezit. Natuurlijk erger ik me daarna des te meer, ik heb mezelf tot een niet groe

89