Trammelant met de familie

elke ruzie kwam een contour, om elke vlek op tafelkleed en karpet, om elke tegenslag en gebroken stoelpoot. Het oude, wat naar voren gezakte grachtenhuis in Amsterdam had erbarmen gehad en gesust en al de ruzies, de vlekken en de scherven vlug opgeslorpt. Het had veel donkere plekken en schaduwen en op elke donkere plek had het vlug een ruzie geborgen en in elke schaduw een vlek of een gebroken ding neergelegd - dan zag je er zoveel niet meer van. In Zandvoort zijn zelfs de schaduwen duidelijk en licht, en de huizen zijn er zo zindelijk en onvriendelijk voor iemand, die een beetje erg slordig en helemaal niet helder is - deze familiepensions met het uitzicht op de zee hier en daar. En op elke vlek en ruzie vestigen zij pedant en onverbiddelijk de aandacht: ‘Dacht je op die manier badgasten a drie gulden vijftig per dag (kinderen reductie) te krijgen en te houden? Schaam je, mevrouw Davis.’

En alle onverbiddelijken en pedanten krijgen gelijk in het leven. Zelfs de badgasten van tweevijfenzeventig met thee ’s middags gingen weg: een badgast is nu eenmaal kieskeurig, al zou hij bij zichzelf thuis ook ruzies en vlekken hebben en nooit een bad nemen. En na het vertrek van de laatste badgast moet de heer Davis, die ergens van voorname Engelse afkomst is, en van wiens vlekkig colbert zijn vrouw me de legende verhaalde, dat dit eens bol stond van de bankbiljetten, een soort spleen gekregen hebben en zonderling zijn geworden: ‘Wekenlang zit ie voor zich uit te staren en verroert geen vin, en ik vrat mezelf op van sjaggerijn en ellende. Al dat zand en die

7