Trammelant met de familie

toch vandaan komen. Het is een dikte, die tegen alles in stand heeft gehouden: twintig jaar echtelijke ruzie, twintig jaar slechte voeding en een wandeling van Zandvoort naar Amsterdam bij een temperatuur van vele graden onder nul. Van kleine zus is weliswaar niet heel veel overgebleven bij het avontuurlijk experiment: ‘Lekker pa laten stikken en met moe ervandoor.’ Kleine zus bestaat alleen nog uit een paar overgrote doodvermoeide ogen, honger en slaap. En de kortademigheid van mevrouw Davis is er ook niet op verbeterd - ze is drieënvijftig jaar oud en al haar bezittingen heeft ze bij zich: dat kind (een al te schriel nakomertje), een vooroorlogse mof van ruime afmeting doch zonder noemenswaard bont erop, en haar dikte. Die dikte beschouwt ze - dwars tegen de tijdgeest in - als een soort onvervreemdbaar kapitaal: ‘Mijn vet is m’n alles - daar teer ik op, dat kon die Ouwe me tenminste niet afnemen,’ zegt ze met opgewekte en grimmige trots. En ze laat in het midden, op welke geheimzinnige schatten haar rampzalige Ouwe het dan wel had voorzien - want aan die poging tot moord geloof ik niet zo erg. Eigenlijk behoort er op die leeftijd een zekere moed toe zo’n Ouwe, wat meubels en het dak boven je hoofd met de beschuttende wanden van een warme kamer in de steek te laten - al zijn die Ouwe en de meubels gammel en wormstekig en het dak met de wanden van de huisbaas. Bovendien nog een dak en wanden in Zandvoort. Daar in Zandvoort zijn de ruzies te duidelijk en fel omlijnd geworden - en de vlekken en het vuil. Van alle dingen werden de contouren te zichtbaar. Om

6