Trammelant met de familie

Zelf zou je het liefst ook zo flink in het leven willen staan, met energie pluizen verbieden, zingend stofzuigen, met ferme kracht op matten kloppen, ruzie maken desnoods. Maar je bent tot niets in staat, tot geen kwaad en geen goed, en dat behoort tot één der lelijkste toestanden, waarin de mens verkeren kan - lauw te zijn en niet van goede wil. Natuurlijk ligt er ook nog een rekening van de tandarts bij je ontbijt en een brief van iemand die voorgeeft tot je beste vrienden te behoren. Deze vriend wil eens openhartig met je spreken en je eens flink de waarheid zeggen, omdat hij het zo goed met je meent. Op een enigszins gelukkiger dag, goed uitgeslapen, zou men met redelijk verstand deze brief ver van zich doen, na de eerste regels gelezen te hebben. Want heden die behoefte hebben je zo erg de waarheid te zeggen, omdat ze het toch zo goed met je menen, hebben alleen maar behoefte je nou eens lekker, in het vriendelijke en fijne dan altijd, zoveel mogelijk onaangename, beledigende en onhebbelijke dingen midden in je gezicht te zeggen - in dit geval te schrijven, wanneer ik het eens vrij uitdrukken mag ... Maar je leest het uit, dat epistel, tot het bittere, valse einde toe - want het is géén gelukkige dag en je hebt géén redelijk verstand en wat het ergste is, geen schijntje gevoel voor humor meer. Je neemt alles diep tragisch - het uitzicht op het transformatorhuisje en de moderne school tegen een stofdoekachtige lucht, het faillissement van de zevende kruidenier op de hoek van het moderne straatje, waar de meubelen op straat worden gezet en waar de zesde kruidenier, die hetzelfde gebeurde, met belang-

87