Trammelant met de familie

wanneer de stewardess voorbijging - ‘die sentimentele lelijkerd’ zei ze dan spottend.

De romans van de mondaine romancier schijnen toch geen goede leidraad te zijn voor het zoeken naar helden. Zelfs aan boord van die weeldeboot heb ik er geen enkele kunnen ontdekken. Eigenlijk waren ze alleen een beetje zielig, die schatrijke passagiers. Ze hadden van alles te veel - te veel geld, te veel eten, te veel verveling. Zelfs schenen ze te veel zonsopgang te hebben, want daar keken ze niet eens meer naar.

Naar het landverhuizerskind in het tussendek keken ze ook niet, het kind van Concha, een meisje dat haar minnaars lelijk toetakelen kon met een kleine kromme dolk -doch naar zo’n kind kijkt men ook eigenlijk niet. Hoewel, het had grote, vochtig donkere ogen, dat kind, waarvan het wit blauwachtig tintelde. En het lachte zo schalks en lief, of er geen kromme dolken en toegetakelde minnaars bestonden. Maar het had ook een klein, verguld kruisje op zijn bruine borstje hangen - zo was Concha nu ook weer niet, haar kindje helemaal zonder bescherming te laten, wanneer ze het te druk met haar minnaars had, om zich met het kleintje te bemoeien. Zonder gouvernante of kindermeisje, zonder vader, ja, bijna zelfs zonder moeder zat dat kind als een bloeiend wonder op de grond van het vuile tussendek - een wonder, waar niemand naar omkeek. Alleen die kleine stewardess nam het soms in haar armen en weer vloeiden haar tranen. Het waren de eerste tranen en liefkozingen, die het kindje een beetje verbaasd en onwennig in ontvangst nam.

75