Trammelant met de familie

jaloezie. Wanneer het voorwerp van dit onwaardige gevoel tenminste een betoverend minnaar was geweest -een filmacteur, een gigolo of een bokser. Maar ze was jaloers op haar eigen man, een bankier nog wel, die van biljarten hield, en tamelijk dik was hij er ook bij. Van een heldin is geen sprake meer, dat zal iedereen met me eens zijn.

En de jonge, voomaam-rijzige man met de uit vier delen bestaande naam, waar allen mee dansen en tennissen wilden - de dames meen ik - was ook geen held. Trots zijn witte glanzende tanden, trots zijn banjo waar hij Afrikaanse liedjes op tokkelde (zóver was hij al gekomen), trots zijn interessant-moede ogen - een held was hij niet. Zijn arrestatie ontmoedigde me geenszins, integendeel, helden zijn vaak aan deze pijnlijke inbeslagneming onderworpen. Maar ik had hem eens zeeziek gezien, met verschoven das en zonder scheiding in z’n haar. Nooit zag ik een beheerst aristocraat zo snel in een winkelbediende die zich katterig voelt, veranderen. Een metamorfose, die zich dan nog eens bij de arrestatie herhaalde, met dit verschil: een winkelbediende die een muizegat zoekt om erin weg te kruipen.

De kleine roodharige stewardess huilde erom. Ze was erg gevoelig, die bleke, sproetige stewardess. Ze trok zich alles erg aan, een medelijdend hart had ze. En niemand was er haar dankbaar voor, voor haar ontsierende tranen die haar dunbewimperde oogleden rood en gezwollen maakten.

Die aristocratische banjo-zanger, die ik bijna ook al eens

73