Trammelant met de familie

een glimlachende, gezette vrouw? Neen, in de tweede klasse der staatsspoorwegen treft men gemoedelijke, mededeelzame heden. Doch ze zijn te ver van het ideaal verwijderd, dat de moderne romancier ons voorgetoverd heeft.

En zoals deze begaafde kunstenaar de gegoede, fijne kringen soms voor een ogenblik verlaat, om de ruwe kern der armen en verstotenen te doorgronden en zo de gewenste schrille contrasten in zijn roman aanbrengt, zo verwisselde ik de dommelige weekheid van het groene en rode pluche voor de onvriendelijke hardheid der derde klasse.

Misschien zou ik hier met een Wassih Federofski kennis kunnen maken, een ruig iemand met waterhchte ogen en een fles wodka of bij gebrek hieraan een kruikje Schie-damse jenever in de ijzerharde knuisten. Na een paar lange teugen zal hij even voor zich heen blijven staren om vervolgens met zachte, eentonige stem de zo vurig verwachte bekentenissen te beginnen: ‘Mijn tante van vaderskant, vorstin Federofskja, het mij in een klooster opvoeden. ..’ Nietwaar, dergelijke interessante kennissen doet de innemende romancier bij kleine Franse of Duitse stations op. Waarom niet tussen Amsterdam-Den Haag of Enschede, vroeg ik me af.

In die derde klasse van mij dan werd het befaamde Duitse gedicht ‘Urahne, Grossmutter, Mutter und Kind’ bijna aanschouwelijk voorgesteld. Alleen de Urahne ontbrak eraan, en wanneer ik me verder bedenk, houdt eigenlijk met het aanduiden der familiebetrekkingen de

68