Trammelant met de familie

markante, zwaarmoedige gelaatstrekken even beschaduwd worden. Misschien tref ik dus in de tweede klasse zo’n verarmd iemand, waar ik slechts de duistere zwijgzaamheid van moet overwinnen en de vijfhonderd bladzijden zullen uit zijn mond rollen, wanneer ik het zo zeggen mag.

Over zwijgzaamheid kon ik mij niet beklagen, in de tweede klasse op zoek naar helden. En wanneer het mij daarom te doen geweest was, had ik zowaar een aardig, onderhoudend boek van ongeveer tweehonderdvijfen-zeventig bladzijden uit de monden mijner medepassagiers kunnen optekenen: ‘Voor de lange winteravonden -humor en luim, honderd van de nieuwste moppen, benevens enige onderhoudende gezelschapsspelen.’ Maar helden? Vertellen helden eigenlijk moppen? en laten ze elk hun hele hebben en houden zien? Reiskoffertjes met dassen, city-bags met zijden kousen en de binnenkant van hun hoeden, die ten enenmale de chic missen, die het me in de extra-superfilms via de woelige roman zo heeft aangedaan, - bewaar me, door omgekrulde randen en vetvlekken waren de hoofddeksels der joviale moppenvertellers ontsierd, en de prijs weet ik zelfs, die vertelden ze mekaar ook - zo iets van viervijfentachtig. En ik zou desnoods aan joviale mededeelzame helden geloofd hebben, een soort van excentriek-burlesk-helden, wanneer ze elkaar ten slotte niet de portretten van hun wederzijdse vrouwen en kinderen hadden laten zien. Helden bezitten steeds één begaafd en beeldschoon kind of niets, maar helden met zes of zeven gewone kinderen en

67