Trammelant met de familie

Ik voor mij zou veel liever over dergelijk ongelofelijk bijzondere persoonlijkheden schrijven, die de charmante geïnterviewde behandelt, - wanneer ik ze maar kon vinden.

Waarom niet in een trein, zoals in de spannende roman ‘Slaapwagen langs Monica’, heb ik al eens gedacht. Nietwaar, je stapt zo maar een trein binnen, of: ... in de eerste klasse slaapt een heer op deftige manier met van tijd tot tijd een ingehouden snork en een andere heer kijkt zeer wakker naar de benen ener dame die ver-droomd voor zich heen staart. Wie weet wat een roman hier zou kunnen ontstaan, wanneer de storende snorker en ik verdwenen - een zielvolle roman. Henri de Mon-therlant, geloof ik, heeft ergens gezegd, dat alleen al in een knie of een been ziel kan zitten - vrij vertaald. Hoewel reeds van het goede, dure recept des bereisden romanciers afwijkend, die alles per eerste klasse onderneemt, probeer ik het maar eens met de tweede. Waarom ook niet - men hoeft niet alles zo precies op te volgen. Waarom zouden er in een tweede klasse der staatsspoorwegen geen helden of heldinnen te vinden zijn. Ex-eerste-klassers, die een tikje verarmd zijn - dat zou zo gek nog niet wezen. In die spannende romans, waar vaak zulke schokkende superfilms uit getrokken worden, zijn de helden meestal enigszins verarmd. Hoewel ze om hun stand op te houden er altijd keurig netjes uitzien, met smokings, snorretjes en mooie opstaande kragen aan hun ruime ulsters. En ze hebben vaak 2:ulke elegante hoeden op, met de rand een beetje naar beneden geslagen, zodat hun

66