Trammelant met de familie

Mijn naam betekende, dat er een mededeling van me verlangd werd die niets met een toverhondje te maken had; dus rekte ik, onderwijl star de leraar aankijkend, mijn hoofd zo ver mogelijk naar de jongen achter me, die me uit pure liefhebberij geregeld voorzei. Die jongen was die middag niet bij stem.

‘Wat zei hij toen? Vlug een beetje!’ vroeg de geschiedenisleraar dringend.

Neen, Leenmeyers Algemene, herzien en verbeterd, zal me niet meer helpen kunnen. Met mij is het uit wat geschiedenis aangaat. ‘Vader, vader, waar zijn m’n miljoenen gebleven’, ving ik fonetisch op, terwijl Leenmeyer Varus een kwestie met legioenen liet uitvechten.

Het allerergste was, dat de leraar meelachte in de paniekachtige roes die mijn antwoord veroorzaakt had.

Hij hield met fijne ironie het hondje in de hoogte, dat ik op de grond had laten vallen en waarvan het tongetje nog steeds uit het bekje hing en hij lachte honend. ‘Veertien jaar en achterlijk - kassian,’ zei hij er droog bij.

De werklieden van de bierbrouwerij naast de school roepen: ‘Vader, vader, waar zijn m’n miljoenen gebleven?’ wanneer ze me in de verte in de gaten krijgen; hoewel ze denkelijk even weinig van Varus afweten als ik, zijn ze op de een of andere manier ingelicht. M’n jonger zusje Hetty durft zich drie straten voor de school niet met me te vertonen door het gejoel dat ontstaat, wanneer m’n onaangename klasgenoten maar een tipje van me zien. De vreselijke zin met het gruwelijke verwijt vervolgt me als een boze droom. Allen en iedereen is de

50