Trammelant met de familie

opgaven maken en ze nog minder begrijpen dan ooit. Van tijd tot tijd werden dan irriterende en lastige vragen gedaan als: ‘Weet je er nu al iets van? Suf niet zo over je boek; zal ik je even overhoren?’ Soms werd ook de opzienbarende ontdekking gedaan, dat men het boek ondersteboven voor zich had.

Bij juffrouw Fietje werd overwogen (in ernstig overleg met mij), of men de chocoladewieg met de suikeren tweeling voor tien cent of twaalfeneenhalve cent zou prijzen. Juffrouw Fietje zei bij alles wat ik deed of voorstelde: ‘Best hartje, ga je gang, hoor meid - ’n aardappeltje?’ Ze bedoelde hiermee geen nare gekookte witte dingen, maar een geurig iets uit marsepein, dat met kaneel be-poeierd was. Er was een tafel met een wit laken erover. Daar werden het hart verheugende kleine verrassingen verkocht met gemakkelijk goedkope prijzen. Achter de winkel was een bij dag en avond in rood licht zwevend kamertje met een petroleumkachel, waar juffrouw Fietje haar aanstaande en ik de laatste nouveautés bekeken. Die bracht de aanstaande in een koffertje mee: poppen uit marsepein met zijden jurken aan, suikeren schemerlampjes; en eens had hij er een pierrot bij, die men met een sleuteltje moest opdraaien en waar een ijle hemel-muziek uit kwam. Zó kon het leven dus zijn; in zachte rosé glans gedompeld, zoet van smaak en door lichte vrolijke kout gekruid. Met liederen, die van gedrukte twee-centspapieren werden afgezongen of met verdroomde tederheid door een zilveren pierrot werden voortgebracht. En tot beloning, dat men in deze tover-

42