Trammelant met de familie

Nee, de ‘bobojere’ kostte eenvijfenzeventig, maar er waren nog talloze andere artikeltjes, zei de juffrouw, toen ze mijn teleurgesteld gezicht zag - vissies - pijppies - vruchies: ‘Kijk maar gerust es rond, kind - kost niks.’ Het was een soort juffrouw, die ik direct graag mocht, met een lorgnetje en gegolfd haar, een beetje afwezig, vaag en zeurig goeiig. Ik mocht alles in mijn handen nemen - beruiken en bevoelen, het sneeuwmannetje ook. Dat was uit een korrelige materie gemaakt, die een grote denneappel bleek te zijn - zulke buitengewone dingen bedachten de mensen soms. Het mysterie van de vulling naar keuze wees ze me ook, de juffrouw. In de kristallijnen aarde was een schuifje - maar zoals ze zelf treffend en terecht opmerkte: "t Is meer iets voor het oog, sieraad, hè - ’t is een kunststukkie.’ Die vulling was bijzaak. Het harmonikaspel en het zwerverslot kwamen weer dichterbij. Ze waren veilig beland in dat smalle rosse straatje en vonden gul onthaal bij de juffrouw van het sneeuwmannetje, die met grote ontroering meeneuriede:

En zo ik sterref, mijn lieve mei-eid,

Wens ik u vaarwel, adé...

En als vriendelijke schimmen doemden achter het win-kelvenster de gelijkgezinden ook weer op - de gelijkgezinden van de vrijheid, die met schorre stemmen en levendige gebaren het sneeuwmannetje bewonderden, dat weer zijn bovenaardse roes in de etalage stond te verdromen. Maar zij blijven buiten het paradijs - ik werd

40