Trammelant met de familie

boter, het eetkamertje voor twaalf uur. Hèt kamertje waar meestal dreigbrieven van de rector met de post binnenkwamen - en waar pa zijn slechtste bui van de hele dag meebracht - een bui die al helemaal voor dreigbrieven en onvoldoende rapporten pasklaar was gemaakt. En voorzichtig m’n achtenzestig cent in mijn zak vasthoudend, opdat pa het rinkelen niet zou horen, vergeleek ik hem aandachtig en iets te lang met Jolanthes pa, de door het ongeluk vervolgde. ‘Waarom kijk je zo vreemd en wat had je voor aardrijkskunde? Heb je je Duits voor vanmiddag nog nagekeken?’ Ik had een pa, die precies wist dat op dinsdagmorgen in de aardrijkskunde onderricht werd en de middaguren aan de Duitse taal en grammatica gewijd zouden zijn - en ik kreeg een hartklopping tot in mijn keel (tenminste daar had ik ook een gezwollen raar gevoel), wanneer ik aan de brief dacht, waarin deze, mijn pa, de rector een rustkuur voorstelde, zijn dochtertje ten goede komende - door de dokter geadviseerd. Ineens wist ik heel zeker dat alles verschrikkelijk aflopen zou - dat over een tijd, die voor mij weliswaar niet was af te zien, doch beslist komen zou, er een rampspoed boven mijn hoofd hing die alles overtreffen zou, wat ik tot nu toe op dit gebied meegemaakt had. En in een aanval van doodsangst en laf berouw wilde ik pa dan toch nog een kans geven. Met de moed der wanhoop vroeg ik: ‘Doen we dit jaar weer niks aan Sinterklaas?’ Men zou ’s middags gewoon naar school kunnen gaan en zichzelf voor veel beter, zo te zeggen bijna hersteld, kunnen verklaren - men zou de ontstentenis van atlas en geschie

36