Trammelant met de familie

pakten op straathoeken bij stegen hun waren uit; mecha-nieke muizen, mannetjes in ronkende autootjes of soms alleen maar sokophouders. Doch zelfs deze sokophou-ders kregen een bijzondere en betoverende glans door de hartstocht en de overtuiging, waarmee ze aangeprezen-werden: ‘Geacht publiek, u kunt eraan trekken, u kunt ze verscheuren en nog blijft de rek, de mekeniek erin. Hier, mijnheer, ruk hem uitelkander, een gulden voor degeen, die ze stuk trekken kan!’ En weer waren het de gelijkgezinden, die niet naar school hoefden en in dezelfde dingen plezier hadden als ik, die daar trokken en rukten aan de onverwoestbare sokophouders. Een ook door mij zeer geacht publiek, dat pruimde en over fietsen hing, en waar men voorzichtig de geur van opsnoof - een geur van manchester pakken en piraatjes - van ongebonden vrijheid en avontuur.

Het hoefden, om iemand de stallesplaatsen te vergoeden, niet eens zulke fel gekleurde burlesken met onverslijtbare sokophouders te zijn, die met een geacht publiek begonnen en met een uit de aardbodem verrijzende politieagent eindigden. Begroetingen waren ook heel leuk, vooral wanneer er een derde bij was, die één van de partijen nog niet kende, en zijn glacéhandschoenen dan vlug probeerde los te wurmen - hoewel ik het veel deftiger vond een geganteerde hand te reiken. En in modezaken pasten dames hoeden op met een spiegel van voren en een van achteren - en zag men de winkeljuffrouw al maar enthousiast knikken: zo mooi stonden die hoeden allemaal - en ze stonden meestal niks mooi.

32