Trammelant met de familie

tere aantrekkingskracht voor me. Doch dit spel was niet van de wereld verdwenen voor mij - ik zou later nog gelegenheid genoeg hebben het in al zijn mystiek te mogen aanschouwen.

Buiten was genoeg aardigs te zien, hoewel de vraag, waar ik nu die veertien dagen verder zou doorbrengen me wel een beetje bezighield. Ik had even een opwindende fantasie van dakloos te zijn en een zwervend bestaan te leiden; maar de aanblik van enige grote foto’s voor een schouwburg lieten dit spannende droombeeld sterk verbleken. Het waren afbeeldingen van opgetutte heren en dames. Ze waren hier en daar bij tafeltjes en zo in de kamer losjes gegroepeerd en herinnerden me ineens aan de ontzettende whistavondjes bij ons thuis met port, cake, ge-forceerd-opgewekt-blikken stemmen en rare suikerzoete gezichten, die me al meermalen het voornemen hadden doen opvatten, om te proberen in een roverbende opgenomen te worden. Ik zou deze dan adviseren streng en zonder pardon met de whisters om te springen, mijn ouders te sparen, omdat ze niet beter wisten, doch de cake en het gezamenlijke potje moesten buit blijven. De port zouden de rovers natuurlijk met enkele slokken naar binnen klokken. Het was me onbegrijpelijk, hoe de mensen voor zo’n vervelend stuk als een soort whistavondje zonder rovers vier gulden vijfentachtig (stalles) neerlegden, terwijl je maar hoefde rond te kijken, om helemaal voor niks de leukste dingen te zien: opgewekte, om niet te zeggen uitgelaten mannen met lichtbeige gleufhoeden achter op hun hoofd en trots de kou in hemdsmouwen,

31