Trammelant met de familie

tijd hangerig en niet prettig - allerbelabberdst kon men wel zeggen. Of is het soms wel prettig, wanneer een dochtertje, Mary genaamd, bij het zien van het schoolplein al ijskoude vochtige handen krijgt en de blinde landkaart haar onpasselijk maakt? Elke dokter zou het beter geacht hebben, dat zo’n dochtertje eens twee wéken rust op zijn minst kreeg. Dus dat paspoort voor de vrijheid, waar Jolanthes pa me in lollige soezigheid aan geholpen had, was wel terdege gerechtvaardigd. Eigenlijk was je toch maar een opgejaagd klein kind, dat zich groot moest houden en waar onmogelijke dingen van verlangd werden. Het was geen verstoktheid des gemoeds, dat je het niet verder had kunnen brengen dan een eenvoudige deelsom, en dat de abstractheid van (a-b)² niet de minste voorstelling in je brein deed opkomen. Het was ook geen traagheid der ziel, wanneer je bij het doornemen van de Alpenpassen aan een magneetje ging denken dat met onfeilbare zekerheid eendjes en zwanen uit een bakje water tot zich trok - mooie witte eendjes met vuurrode snaveltjes, en een lichtblauw roeibootje was er ook bij. Maar de Alpenpassen hadden zo’n vieze bruine kleur op die geniepige schimmenkaart en je kreeg er een ongelukkig hulpeloos gevoel bij; je had bij alles op school zo’n ongelukkig gevoel van iets verkeerd te hebben gedaan. En de extralessen die je kreeg voor al je onvoldoendes, waar ze thuis de grootste verwachtingen van koesterden! Lessen van een gulden vijftig per stuk, die alles nog onduidelijker in je hersens maakten dan het al was. Gedurende die lessen tjilpten ergens verdroomd een paar mussen, en

25