Trammelant met de familie

sleten bank des levens, waar lelijke woorden en doelloze tekens in gekrast zijn met een bot, doorgeroest mes.

Goeie genade, wat werd men toch altijd genoodzaakt om te liegen. Van nature was je niet eens zo leugenachtig aangelegd. Jolanthe bij voorbeeld had chance, als sjans uit te spreken. Voor de mensen, die dit woord al niet meer begrijpen, moet ik wel sex-appeal zeggen. Jolanthe dan sjanste hoofdzakelijk met studenten en adelborsten, terwijl mij meestal het hof gemaakt werd door een afschuwelijk slag gedrongen jongetjes met matrozenkragen. Nu werd zo’n ongeluksjongetje met perzikwangen en een anker op zijn mouw bij mij thuis als de zonde zelve opgevat. Wat bleef me dus anders over dan de aanbidders van Jolanthe voor haar broers te laten doorgaan. Een echt keurig gezin had ik ervan gemaakt: een bij de bank hooggeacht vader, die hard zwoegt voor zijn dochter en zijn vele zonen.

Eigenlijk was de pa van Jolanthe een gemakkelijke pa. Wanneer Jolanthe weigerde met de fles over straat te gaan, omdat er een adelborst op haar stond te wachten, werd mij die fles in de handen gedrukt met het vriendelijk giechelende verzoek nog een paar maatjes te halen. ‘Voor d’Hersigny de Montagne’, moest ik alleen maar zeggen in de drankwinkel. Niet eens geld hoefde ik ervoor mee te nemen: ‘Twee maatjes voor d’Hersigny de Montagne.’ Ik vond het een prachtavontuur met een fles naar een drankwinkel te gaan en voor iemand uit een ballade twee maatjes te halen.

En de ene dienst was de andere waard. Jolanthes pa zou

23