Trammelant met de familie

H. W. A., die daarboven schrikt zich ook een ongeluk met d’r stinksigaartjes en d’r arbeidstherapie, wat een woord, hè Ouwe, of er ooit welke therapie ook het tegen mij heeft kunnen volhouden.’

Therapie, ja, wat een woord. Ik weet niet meer, wie het gezegd heeft, de dood, de wetenschap of enige intellectuele kennissen van me. Maar het is alleen maar een woord - dat voel ik ook, nu Davis weer ergens tussen leven en dood in hangt. Ik heb hem zover gekregen, dat hij me zijn puzzels heeft uitgelegd, boven bij mij in de kamer, en zijn verwerkte handen met roetzwarte nagels staken zonderling tegen het Britsindische tafelkleed af; het gloeide zo rood en brutaal, ineens, dat kleed, en die handen waren zo grauw en zo raar bezig met de puzzels waar ik niets van begreep: de cijfers moesten allemaal bij elkaar uitkomen en aldoor werd er met die houten blokjes heen en weer geschoven. En het gezicht van H. W. A. Davis was vlak bij het mijne. Het was een gezicht met een grijns en een dodelijke treurigheid. De grijns was listig door de kameraadschap met de dood en het handig puzzels-uitvinden-kunnen, waar die stommeling met d’r therapie niks van scheen te begrijpen. De dodelijke treurigheid was door al het mislukte van het leven, de dikke vrouw, die hem in de steek had willen laten, en de uitvindingen, die niemand hebben wou; niemand wou zijn uitvindingen, zelfs het kruis niet, dat in en uit elkaar genomen kon worden.

Alleen de Broeders de Deo hadden het prachtig gevonden, dat kruis vooral, het goede heilige kruis. En ik ge

19