Trammelant met de familie

dag verhalen bij me te doen. Vaag voelde ik wel dat ze eigenlijk iets anders doen moest, maar ik luisterde ook veel liever dan in die verhuizing mee aan te pakken. Trouwens, wat is er in een verhuizing ten slotte te helpen - alles gaat toch verkeerd! De verhalen van de werkvrouw waren oneindig treurig en zeer leerrijk: ‘Mijn God, ze loopt op z’n laatst, ze is a-la-menuut van haar vierde kind, voel-u-wel, elk ogenblik kan dat kind komme - en opeens gaat het licht uit, ze is alleen in het donker, zonder een cent, laat staan een kwartje voor de muntmeter, voel-u-wel. Er is nog een cent geweest in het laatje, misschien doet God een wonder en maakt Hij voor een cent in het gleufie licht. Maar de cent is weg, door de kleine meid meegenomen voor snoepgoed, zoals een kind doet, voel-u-wel. God, laat het nog niet komme, la me nog effe wachte tot me man der is. Toe God, asseblief, help me, God. - En God hielp - der man kwam net op tijd thuis en Dientje kwam nog bij ‘elektra’ op de wereld.’ De werkvrouw heeft tranen in haar ogen en ze glimlacht even. Het is een schone smartelijke glimlach. Ze krijgt ook tranen in haar mooie grijze ogen, wanneer ik een levensverhaal doe. Ik heb ook verhalen die tranen waard zijn - en een glimlach misschien erbij. Ik heb ook al eens in het duister gestaan. Wij zijn op onze tijd allemaal wel eens arm, klein en bang geweest.

De verhuizing is met geklop en gedreun ergens ver weg -dichtbij ligt een groot, log beige kleed met wilde en toch saaie bloemen erop - mosgroen zijn die bloemen, het ellendigste groen dat er bestaat - en niets lijkt minder op

123